Editoriaal door Managing Director Alexander De Beir
Stel je even de vraag: “Wanneer heb ik voor het laatst echt lef getoond?” Wanneer heb je een gewaagde letterlijke of figuurlijke sprong gemaakt? Ik heb het hier uiteraard niet over roekeloze initiatieven die alleen tot doel hebben het noodlot te tarten of indruk te maken op de medemens.
Wat mij wel fascineert, zijn mensen die, soms tegen alle waarschuwingen in, uit een statische, zelfs schijnbaar uitzichtloze situatie, de statistieken of voorspellingen de nek durven omwringen. Met hun creatieve durf dagen ze talrijke vooroordelen en vastgeroeste standpunten uit. Zij weten dat ze het risico lopen om door collega’s in de steek te worden gelaten of door de publieke opinie afgestraft te worden, en toch kiezen ze voor het onverwachte.
Visie, veerkracht en vertrouwen
Ik steek enige bewondering voor die mensen niet weg. Ik probeer eerder na te gaan over welke troeven zij beschikken om tegen alle waarschuwingen in, de sprong te maken. Ik onderscheid minstens drie kwaliteiten – er zijn er wellicht meer – die hierbij doorslaggevend zijn. En haal hier graag twee recente voorbeelden bij aan, bewust uit twee totaal verschillende contexten en percepties.
Wanneer Emmanuel Macron begin juni beslist om het parlement te ontbinden, wordt hij door nagenoeg alle politici en politieke commentatoren uit Frankrijk tot ver buiten, voor gek verklaard. Wanneer de jongste profvoetballer ooit op een Europese Kampioenschap, de Spanjaard Lamine Yamal, 16 jaar (!), bij een 0-1 achterstand, beslist om zijn kans te wagen met een onwaarschijnlijke actie, heeft de steeds sneller analyserende artificiële intelligentie wellicht al uitgerekend dat hij vanop zijn positie wellicht minder dan 1% kans maakt om te scoren. Wat hebben Yamal en Macron op het cruciale moment van hun beslissing gemeen: de visie, letterlijk of figuurlijk, waardoor ze perfect inschatten waar ze naartoe willen.
Over de limieten heen
Bij Yamal blijkt al een of twee seconden later dat de winkelhaak van het doel te zijn. Van Macron stellen de meeste toeschouwers van het politieke toneel zich vandaag nog de vraag wat hij precies beoogde. Het feit is wel dat hij bij het ontbinden van het parlement, verklaarde klaarheid te willen scheppen naar de keuze van de Franse kiezers voor extremen of niet. Wellicht had hij al maanden voor zichzelf uitgemaakt dat het systeem van de 5de republiek, in werking gebracht door Charles de Gaulle in een totaal andere context, tegen zijn limieten botste en de verdere werking en vooral noodzakelijke evolutie van het land, vroeg of laat in gevaar zou brengen. Hij wou naar eigen zeggen het land niet overlaten aan de extremen. Enkel de toekomst zal tonen of hij gelijk had.
Lamine gaf blijk van jeugdige veerkracht, niet alleen letterlijk. Een aanvaller weet dat hij slechts een minderheid van de scoorkansen in doelpunten omzet. Dan weet je dat je best wacht op de grootste kans om beslissend te zijn. Toch waagde hij het om een grens te verleggen.
Misschien had hij net voor zijn legendarisch doelpunt, nochtans nog een verkeerde pass gegeven of stond zijn positiespel niet op punt. Macron, die nog voor het uitroepen van nieuwe verkiezingen op een historisch laag populariteitsniveau zat, wist dat hij nog verder zou wegzakken in de peilingen.
Gedragen worden of alleen opstaan
Een spits zonder vertrouwen is een waardeloze speler. Wie op 16 jaar in een van de beste ploegen ter wereld speelt en al opgeroepen wordt door het nationale team voor een basisstek, weet dat het vertrouwen dat hij uitstraalt, niet alleen gedeeld wordt door zijn ploegmaats, coach en toeschouwers. Hij voelt onbewust dat dit vertrouwen nog uitvergroot wordt door een hele natie die in hem de verpersoonlijking ziet van een mooie toekomst, betere dagen, collectieve vreugde. Macron beklemtoonde bij zijn beslissing, dat hij erop vertrouwde dat het Franse volk de juiste beslissing zou nemen. Tegen het advies en de wil van de meeste van zijn naaste medewerkers in, gaf hij de kans aan het volk om drie jaar vroeger dan voorzien, zijn eigen wil op te dringen. Vandaag geniet hij slechts nog 27% positieve opinies bij het Franse volk… terwijl 61% van de Fransen hem nochtans gelijk gaf het parlement te ontbinden om vroegtijdige verkiezingen aan te kondigen.
Durvers hebben dit gemeen dat ze steeds vertrekken vanuit een innerlijke drang om te springen. Misschien is het daarom niet alleen een verdienste, maar ook voor een stuk aangeboren of aangeleerd karaktertrek. Het tij kan keren, Maar wie deze innerlijke drang voelt, heeft ergens wel de plicht om ernaar te luisteren, om de beste versie van zichzelf te treffen. Zo gaat dit ook bij (toekomstige) hogere zelfstandige profielen en interim managers (in spe). Go ahead and jump!
